Πρώτη γνωριμία με τη μυρτώ Αλτίνογλου

« Σε μια στιγμή ακούστηκαν τρεχαλητά στις σκάλες και παρουσιάστηκε μπροστά μας ένα κορίτσι, που απορούσα πώς μπορεί να στέκει στα πόδια του με την τόση αδυναμία. Πετσί και κόκαλο. Εκείνη όμως ήταν ζωηρή και ευκίνητη. Και όταν σηκώθηκα για να συστηθώ, με κοίταξε από τα πόδια ως το κεφάλι - που ήταν δυστυχώς πολύ ψηλά. Δεν είπε τίποτα, μόνο που το βλέμμα της, από την απορία, πέρασε στο περιπαιχτικό. Όπως μου είπε αργότερα τα έχασε με το ύψος και την τόση αδυναμία μου. » ( Οι Δρόμοι του Αρχάγγελου,Τόμος 2, σ.13-14 ).