Μουσική για τις μάζες

Το 1972 οι εκδόσεις Ολκός παρουσιάζουν τη μελέτη του Μίκη Θεοδωράκη με τίτλο Μουσική για τις μάζες. Στο κείμενο αυτό, μέρος του οποίου συνιστά το «Καλλιτεχνικό μου Πιστεύω» που γράφτηκε στη φυλακή, ο συνθέτης μιλά για τη δημιουργία μουσικού έργου που θα αναδεικνύει με σαφήνεια την προέλευσή του και θα είναι ταυτόχρονα σε άμεση επαφή με την κοινωνία και κατανοητό από το σύνολο των πολιτών. Το λαϊκό τραγούδι κατά τον Θεοδωράκη γεμίζει ένα κενό: το κενό του συνθέτη που αγωνίζεται να δημιουργήσει για το λαό εμπνεόμενος από αυτόν και το κενό του μέσου ακροατή που εισπράττει το έργο του ως ανανεωτική κίνηση σε μια δύσκολη ιστορικά και πολιτισμικά εποχή. Ο Επιτάφιος λοιπόν, ως έναρξη αυτής της πορείας, «οδηγούσε βασικά προς την εδραίωση αυτού του νέου είδους ώστε να μπορούμε να βασιστούμε στη δεδομένη στιγμή πάνω σ ' αυτό προκειμένου να πραγματοποιήσουμε ένα βήμα πιο πέρα. Προς ποια κατεύθυνση; Μα προς την κατεύθυνση ενός σύγχρονου έργου τέχνης, που όπως ο Επιτάφιος, θα μπορεί να αφομοιωθεί δημιουργικά από τις μάζες. [... ] Ο Επιτάφιος ήταν [ ... ] μια νέα μορφή επικοινωνίας με την καθιέρωση της Λαϊκής Συναυλίας που έσπαζε τους παραδοσιακούς τρόπους παρουσίασης, ερμηνείας και επικοινωνίας που έφερνε σε άμεση επαφή τους δημιουργούς και ερμηνευτές με τις μάζες.» (Μουσική για τις μάζες, σ. 22-23).