Αντιγόνη (Θηβαικός κύκλος) Παγκόσμια πρεμιέρα

Ο Μίκης Θεοδωράκης ολοκληρώνει την τέταρτη όπερά του, «Αντιγόνη» αφιερωμένη στον Vincenzo Bellini. Το λιμπρέτο έχει γράψει ο ίδιος, εμπνεόμενος από τα ακόλουθα αρχαία κείμενα: Οιδίπους Τύραννος, Επτά επί Θήβαις, Φοίνισσες, και την ομώνυμη τραγωδία Αντιγόνη του Σοφοκλή. Με την «Αντιγόνη», όπως και με τις προηγούμενες δύο όπερές του, ο Θεοδωράκης επιχειρεί να συνδέσει την αρχαία ελληνική τραγωδία με το είδος της όπερας, αξιοποιώντας την παρελθούσα εμπειρία του στο χώρο της συμφωνικής μουσικής. Η «Αντιγόνη» αποτελείται από δύο πράξεις και πέντε σκηνές, με διάρκεια μικρότερη από τα προηγούμενα αντίστοιχα έργα του Θεοδωράκη. Χαρακτηριστικό της στοιχείο, όπως και στις προηγούμενες είναι η ύπαρξη παλαιοτέρων μουσικών ιδεών, κυρίως από τα τραγούδια του, και η μελοποίηση των Χορικών. Ο Χορός κατέχει εξέχουσα θέση στην αρχαία τραγωδία και συμβάλλει στην ανάπτυξη του δράματος. Αντίστοιχα τον αξιοποιεί ο συνθέτης στην όπερά του, ως τετράφωνη μικτή χορωδία, διαφοροποιούμενος από τον συνήθη οπερατικό της ρόλο. «Η Αντιγόνη είναι ένας ολοκληρωμένος κλειστός κύκλος μιας επαναλαμβανόμενης ανθρώπινης τραγωδίας. Συμβολίζει το αιώνιο Κακό, το επαναλαμβανόμενο δράμα που σαν κατάρα συνοδεύει το ανθρώπινο γένος. Αλλάζει μορφή και έκφραση προσαρμοζόμενο στις κατά τόπο και χρόνο συνθήκες. Όμως η ουσία του παραμένει ίδια.» ( Μίκης Θεοδωράκης, Μελοποιημένη Ποίηση, τόμος 3, σ. 145)